Ας κάνουμε έναν ενδιάμεσο απολογισμό. 
Βρισκόμαστε μετά από μια διαδρομή πέντε ετών πάλι στο σημείο μηδέν. Αλλεπάλληλα λάθη, τακτικισμοί, παραπληροφόρηση, ασχολία με τα επουσιώδη, όλα στο βωμό της εκλογικής σκοπιμότητας. 

Το πολιτικό κόστος πάνω απ´ όλα. Και όμως τα πράγματα ήταν καθαρά. Αφού η κυβέρνηση πίστευε, όπως συχνά διατυμπάνιζε, στην ορθότητα του προγράμματος, έπρεπε να πράξει το αυτονόητο. Να προετοιμάσει τη χώρα για την επόμενη μέρα. 
Να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της και να πάει με όλα τα επιχειρήματά της σε διαπραγματεύσεις για το ένα και μοναδικό θέμα, που είναι η απομείωση του χρέους. 
Επίσης, να επεξεργασθεί ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση και ανάταξης της οικονομίας με συγκεκριμένους στόχους, μέτρα υλοποίησης και χρονοδιαγράμματα. Η επιτυχής κατάληξη για το χρέος και η αποδοχή του εθνικού σχεδίου για την αναδιάταξη της οικονομίας, αποτελούν και το διαβατήριο για τις αγορές. Να γίνει δηλαδή η Ελλάδα μια κανονική χώρα.
Αντ´ αυτού η κυβέρνηση ανάλωσε την όποια αξιοπιστία είχε αποκτήσει, σε ανούσιες διαπραγματεύσεις όπως για τις 72 ή 100 δόσεις, ωσάν αυτοί που δεν έχουν να πληρώσουν τις 72 δόσεις ξαφνικά θα βρουν χρήματα για τις 100. Έτσι αντί να βρεθούμε στην επόμενη μέρα, βρισκόμαστε πάλι στο 2012. Στο απόλυτο αδιέξοδο. Τελικά θα βγει η προ μηνών πρόβλεψή μου αληθινή, ότι στις εκλογές δεν θα πάμε λόγω της μη εκλογής Προέδρου, αλλά κάτω από το βάρος των προβλημάτων που μας κληροδότησε η εφαρμογή αυτής της αναποτελεσματικής πολιτικής που εφαρμόζουμε!

Εκεί που νομίζαμε ότι στον καιρό της κρίσης τα είχαμε δει όλα, η κυβέρνηση φροντίζει να μας εκπλήσσει διαρκώς. Ο σκοπός καλός και πατριωτικός. Να διώξουμε την Τρόικα και έτσι θα αποκτήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία. Και για να μην τους έρθει απότομα τους ζητήσαμε πρώτα να τους δούμε στο ... Παρίσι, μια πόλη που προσφέρεται για ραντεβουδάκια. Το γεγονός ότι το περιεχόμενο των συνομιλιών θα ήταν το ίδιο, λίγο απασχολούσε τους επικοινωνιακούς φωστήρες. Μετά, αφού δεν μπορέσαμε να τους διώξουμε όλους μαζί, είπαμε να τους στείλουμε έναν έναν. Έτσι, πήγαμε στη Νέα Υόρκη για να πούμε στο ΔΝΤ κατάμουτρα, ότι δεν χρειαζόμαστε ούτε τις συμβουλές του, ούτε τα λεφτά του. Το άκουσαν οι αγορές και έστειλαν τα επιτόκια στα ύψη. Για άλλη μια φορά η προσδοκία για έξοδο στις αγορές εξανεμίσθηκε. Στην ουσία μας είπαν ότι δεν είμαστε έτοιμοι. Κάναμε πως δεν το ακούσαμε και μετά στην ίδια ρότα ζητήσαμε στις Βρυξέλλες να βγούμε από το μνημόνιο. Η απάντηση: Τελειώνετε με τα προαπαιτούμενα για την αξιολόγηση και μετά βλέπουμε. Το καιρασάκι στην τούρτα; Οι 100 δόσεις για τις οφειλές στο δημόσιο. Βάζουμε πρώτα τη Βουλή να ψηφίσει νόμο και την ίδια εβδομάδα καλείται από την Τρόικα να τον πάρει πίσω. Μεγαλύτερη ταπείνωση για τη χώρα δεν πρέπει στα χρονικά να έχει καταγραφεί! Σαν να μην τρέχει τίποτα δεν είδαμε ούτε μια παραίτηση. Χάθηκε τελικά μαζί με την ανεξαρτησία και το φιλότιμο σ'αυτήν την χώρα. Διερωτώμαι πόσες φορές θα πρέπει να το πούμε ακόμη, ότι πρώτα πρέπει να βελτιωθούν τα οικονομικά μεγέθη και μετά θα μας δανείσουν οι αγορές. Να μειωθεί το χρέος και να αρχίσει να αναπτύσσεται η οικονομία.

Στη δημόσια συζήτηση τους τελευταίους μήνες κυριάρχησε ως αποφασιστικό στοιχείο για την επακόλουθη οριοθέτηση των δυνατοτήτων της χώρας να προχωρήσει στη διευθέτηση βασικών ζητημάτων, όπως η διαπραγμάτευση για την απομείωση του χρέους και η ανασύνταξή της για την προώθηση της αναπτυξιακής διαδικασίας, ό κεφαλαιακός έλεγχος των συστημικών τραπεζών. Το γεγονός ότι  στα προαπαιτούμενα για την τελευταία αξιολόγηση της Τρόικα δε γίνεται αναφορά στις τράπεζες, σημαίνει ότι προς το παρόν τουλάχιστον δεν τίθεται τυπικά θέμα κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών.  Τα πράγματα όμως δείχνουν, ότι η επάρκεια είναι αναγκαία αλλά όχι και επαρκής συνθήκη για να επιτελέσουν οι τράπεζες τη βασική τους αποστολή που είναι ο εφοδιασμός της πραγματικής οικονομίας με τα αναγκαία κεφάλαια.
Είναι γεγονός, ότι η επόμενη μέρα των stress tests βρήκε τις τράπεζες στην ίδια κατάσταση με την προηγούμενη. Τόσο στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, όσο και στην Ελλάδα.

Τι άλλαξε λοιπόν μετά τη διαπίστωση ότι, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις για τις οποίες θα ληφθούν υπόψη και κινήσεις ενίσχυσης της κεφαλαιακής βάσης που έκαναν μέσα στο 2014 και στις οποίες ανήκουν και τρεις ελληνικές, τελικά πέρασαν τα tests; Τίποτα ή σχεδόν τίποτα.

Στην Ευρώπη το ζητούμενο στα χρόνια της κρίσης είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των τραπεζών. Απλά η μια τράπεζα δε δανείζει την άλλη στη διατραπεζική αγορά και προτιμά να παρκάρει τη ρευστότητά της στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ακόμη και με αρνητικό επιτόκιο. Αν θα αλλάξει κάτι θα φανεί στο προσεχές μέλλον.

Επίσης, κατά την Ernst & Young τα σάπια δάνεια στα βιβλία των ευρωπαϊκών τραπεζών ανέρχονταν το 2013 στα 918 δις Ευρώ. Η τάση είναι  αυξητική, η δε διαχείριση του προβλήματος γίνεται με το χρόνο δυσχερέστερη.

Στην Ελλάδα οι τράπεζες εδώ και 5 χρόνια ασχολούνται αποκλειστικά με τον εαυτό τους. Έχουν χρηματοδοτηθεί μέχρι τώρα με 40 δις, αν προσθέσουμε δε και το κόστος για τον αναβαλλόμενο φόρο, θα πλησιάσουν τα 45-50. Ποια είναι η μέχρι τώρα προσφορά τους μέσα στην κρίση για τις θυσίες των φορολογούμενων πολιτών; Καμία ή σχεδόν καμία.

Τα τέσσερα τελευταία χρόνια  προχώρησαν σε απομόχλευση των δανείων, δηλαδή σε επιστροφή κεφαλαίων από τις επιχειρήσεις στις τράπεζες, στο ύψος των 40 δις περίπου. Μόνο το 10μηνο του 2014 η αρνητική πιστωτική επέκταση ήταν κατά την Τράπεζα της Ελλάδος 3,5% δηλ. στα  8,5 δις περίπου.

Αντί λοιπόν να ενισχυθεί η πραγματική οικονομία με ρευστότητα, αφαιρείται από τις επιχειρήσεις, οι οποίες προσπαθούν, με τα όποια ταμειακά διαθέσιμα κατέχουν, να χρηματοδοτήσουν τη δραστηριότητά τους.

Τα κόκκινα δάνεια από την άλλη αυξάνονται και απειλούν την όποια πρόσκαιρη κεφαλαιακή επάρκεια απέκτησαν. Οι πρόσφατες ρυθμίσεις, εφόσον επιτύχουν στην πράξη, θα δώσουν μια ανάσα, δεν είναι πάντως σε θέση να βελτιώσουν ικανοποιητικά τους ισολογισμούς τους. Αν δε προσθέσει κανείς και τα «ρυθμισμένα» αλλά ανεπαρκώς εξυπηρετούμενα, ξεπερνούν το 50% των χρηματοδοτήσεων.
Μέσα σ’αυτό το εκρηκτικό περιβάλλον αποτελεί ακόμη ζητούμενο ο τρόπος εφοδιασμού των βιώσιμων  επιχειρήσεων με ρευστότητα, αναγκαίος όρος για να ανακάμψει η αποδυναμωμένη  από τη μακρόχρονη ύφεση ελληνική οικονομία.