Είχαμε πιστέψει, στα χρόνια της κρίσης, ότι τα είχαμε δει όλα σε αυτόν τον τόπο. Αμ δε!
Οι πολιτικοί μας φροντίζουν διαρκώς να μας εκπλήσσουν. Χωρίς καμία διάθεση να εμπλακώ στις μικροκομματικές διαφορές, τις αψιμαχίες και γενικά τις κοκορομαχίες των τελευταίων ημερών, προέκυψε ένα θέμα το οποίο θεωρώ ότι είναι υπερβολικά σοβαρό για να το αφήσει κανείς ασχολίαστο. Πρόκειται βέβαια για τις καταθέσεις μας, που...κινδυνεύουν αν σταματήσει να μας κυβερνάει η παρούσα κυβέρνηση. Μετά από μένα το χάος, λοιπόν!
Ας δούμε όμως τι έχουν κάνει οι κυβερνήσεις της κρίσης για την ...προστασία των καταθέσεων:
-Αφού με την απερισκεψία τους καταχρέωσαν τη χώρα και την οδήγησαν στη de facto χρεοκοπία, μετά μάθαμε ότι είμαστε όλοι διεφθαρμένοι, δηλ. φταίγαμε εμείς με την καταναλωτική μας μανία που το δημόσιο έφτασε να χρωστάει 300 δις Ευρώ. Το ότι ο δανεισμός των νοικοκυριών αλλά και του υπόλοιπου ιδιωτικού τομέα ήταν χαμηλός, κάτω από το μέσο όρο της Ευρώπης, το αποκρύπτουν έντεχνα.
-Στη συνέχεια κάθε μήνα μαθαίναμε ότι χρεοκοπούμε για να περνάνε πιο εύκολα επώδυνα μέτρα από τη βουλή και εμείς να τα δεχόμαστε. Ο φόβος των πολιτών για την απώλεια των καταθέσεών τους, τον κόπο τους, τις οικονομίες τους, τα χρήματα για τις σπουδές των παιδιών τους, στο έπακρο. Έτσι 70 ολόκληρα δις έφυγαν από τις τράπεζες, για να τις γονατίσουν. Μέσα στα χρήματα των νοικοκυραίων που βγήκαν έξω και εκείνα των κερδοσκόπων και αυτά που ήσαν αφορολόγητα και ουδέποτε ελέχθησαν. Η Τράπεζα της Ελλάδος, αποκλειστικός προστάτης των καταθέσεων, σε όλο αυτό το σκηνικό παρέμενε απλός θεατής.
-Μετά ήρθαν οι κατασχέσεις. Για 3 ή 5000 Ευρώ οφειλές προς το δημόσιο, άρχισαν οι κατασχέσεις από τους τραπεζικούς λογαριασμούς. Αποτέλεσμα; Πολλοί να πάρουν ότι χρήματα είχαν στις τράπεζες στο σπίτι τους και άλλοι να σταματήσουν να συναλλάσσονται μέσω τραπέζης. Η Τράπεζα της Ελλάδος απαθής.
-Τη χαριστική βολή ήρθε να τη δώσει η δήλωση του πρωθυπουργού στο εντευκτήριο της βουλής, ότι αν χάσει τις εκλογές θα φύγουν οι καταθέσεις, για να πάρει τη θέση του ο Άδωνις σε διατεταγμένη υπηρεσία. Τέτοια απερισκεψία από υπεύθυνους πολιτικούς ηγέτες δεν έχει προηγούμενο!
-Ας γνωρίζουν λοιπόν οι πολιτικοί μας, ότι οι εισροή και παραμονή των καταθέσεων στις τράπεζες είναι θέμα εμπυστοσύνης. Αυτή πρέπει να την φυλάσσουν ως κόρη οφθαλμού. Γιατί, κύριοι μας βλέπει και ο Ζολώτας, πρωτοπόρος στον αγώνα για την ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στις τράπεζες μετά τον πόλεμο. Ας μην φτάνουμε λοιπόν σε ακραίες συμπεριφορές.

Το πρόγραμμα που ανακοινώθηκε από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνει να έχει μια διαφορετική θεωρητική προσέγγιση από το υπάρχον.
Στηρίζεται στην ενίσχυση της ζήτησης ως μοχλό για την επανεκκίνηση της οικονομίας.
Προυπόθεση για την αποτελεσματική εφαρμογή του είναι πρώτον, ότι η χώρα θα είναι σε θέση να ασκήσει αυτόνομη οικονομική πολιτική και δεύτερον, η χρηματοδότηση να μη γίνει μέσω πρωτογενών ελλειμμάτων, κάτι που θα μας έβγαζε εκτός στόχων του Συμφώνου Σταθερότητας.
Συνεπώς οι πόροι για τη χρηματοδότηση της επανεκκίνησης θα πρέπει να εξοικονομηθούν από τις υπάρχουσες δυνατότητες με αναδιανομή των δαπανών αλλά και των βαρών, τα ευρωπαικά ταμεία, όπως επίσης και από τον περιορισμό όλων των σκιωδών δραστηριοτήτων που είναι η φοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο καυσίμων και τσιγάρων, οι τριγωνικές ενδοομιλικές συναλλαγές, τα πλαστά τιμολόγια, οι εξωχώριες εταιρείες, η διακίνηση λαθραίων εμπορευμάτων, ο έλεγχος των λιστών που περιέχουν μαύρο χρήμα κλπ.
Για να γίνει αυτό θα πρέπει πρώτον να υπάρχει πολιτική βούληση να συγκρουσθεί η κυβέρνηση με τα συμφέροντα και δεύτερον να οργανώσει τους αναγκαίους μηχανισμούς για την καταστολή.
Και τα δύο φαίνεται ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν τα διαθέτει.
Αυτό προκύπτει, όχι μόνο από το γεγονός ´οτι το πάρτυ καλά κρατεί, αλλά και από δηλώσεις στελεχών της ίδιας της κυβερνητικής πλειοψηφίας, ´οπως του κ. Σούρλα (Γ.Γ. Διαφάνειας) και του καθηγητή κ. Γιαννίτση (τ. Προέδρου των ΕΛΠΕ). 
Ας ελπίσουμε, ότι η επόμενη κυβέρνηση θα το τολμήσει.
Ένα όμως είναι βέβαιο, ότι αυτή η οικονομική πολιτική που ασκείται, αν συνεχισθεί, θα μας οδηγήσει σε μεγαλύτερα αδιέξοδα αλλά και ζημιές στον παραγωγικό ιστό της οικονομίας μας.
Θεωρώ, ότι ο ελληνικός λαός μετά από τόσες θυσίες που ´εχει κάνει, δικαιούται να ελπίζει σε κάτι καλύτερο για το μέλλον το δικό του αλλά και των παιδιών του, που βλέπει σήμερα να μεταναστεύουν.